Mijn aversie tegen ijdelheid

Ik kan het echt niet helpen, maar ik voel een hele grote aversie tegenonver ongepaste en zelfs valse menselijke ijdelheid.

Er zijn verschillende plaatsen waar ik dit tegen ben gekomen.

Enkele voorbeelden die ik hierbij wil noemen :

Verijdeling van het eigen geslacht of groepen die zich hier voor sterk willen maken.

Als eerste voorbeeld noem ik  dan een danskunstenaar die werkelijk een begrip in Nederland is, maar wiens persoonlijke uitspraak ik nog steeds zeer stuitend vind. Zijn stelling was: "In ieder goed kunstwerk moet een grote mate van erotiek te vinden zijn."

 

Als tweede voorbeeld noem ik een man uit de amateurtoneelwereld die me liet weten lid te zijn van de Delftse zeer speciafieke eetclub "Het roze puddinkje" en zag hij zag er dus  een groot genoegen in om mannen te gaan "bekeren" tot het homo worden. 

 

Als derde voorbeeld: Van een homoseksuele familievriend wisten we allemaal dat hij ieder jaar naar Tunesië wilde gaan om zich hier te laten verwennen door meerdere jonge jongetjes. Niemand leek hem dat kwalijk te nemen. Het was immers zo'n keurige beschaafde man die normaalgesproken geen vlieg kwaad deed en juist vereerd werd omdat hij hier zo openlijk over sprak. Hij was per slot van rekening niet voor niets een echte "familievriend" geworden. Ja en dan blijken mensen gewoon heel veel gedrag te tolleren. 

 

Het vierde voorbeeld:  Een homoseksuele kunstenaarsvriend waar ik veel mee om ben gegaan werd ziek, maar toen hij ziek werd, wilde zijn vaste vriend zijn seksleven met toen maar andere mannen er zeker niet voor opgeven. Echte trouw kwam blijkbaar niet in hun leven voor. Toen ik hem nodig had als getuige van mijn eerste trouwerij in het belang van mijn 2 kinderen, kon of wilde hij ook helemaal niets voor mij betekenen. Hoe kwam ik er ook bij dat deze homofiele man ook werkelijk trouw in een huwelijk kon doen getuigen? Dat bleek dus mijn eigen verkeerde inschatting te zijn geweest. 

 

Het vijfde voorbeeld: Een man die ik eens trof was een zeer ijdele neuroticus. Hij was een Neerlandicus van beroep en daarnaast ook nog dramaturg. Nadat hij bij een lieve vrouw en twee mooie dochters had verwekt liet hij zichzelf onvruchtbaar maken en dacht hij hiermee een vrijbrief te hebben verkregen om met iedere aantrekkelijke vrouw het zogenaamde liefdesbed te delen. Hierdoor kreeg hij dus het zo benoemde ziektebeeld: schizofrenie, een "ziektebeeld" die beschouwd wordt als een zeer ernstige hersenaandoening omdat iemand het contact met de werkelijkheid kwijt is geraakt. Maar zo'n definitie is natuurlijk gemakkelijk te misbruiken en kwam dus pas naar buiten toen een acteur die onder zijn regie werkte achter zijn dubbele leven was gekomen. En per toeval was deze acteur zeer goed bevriend met de vrouw die hij zo bedroog. En toen werd die onschuldige acteur dus maar tot zondebok gemaakt. Dit is echter een oud menselijk gebruik dat de mens tot op de dag van vandaag maar wat graag ter hand wil nemen om eigen zonde weg te willen wassen. En zagen we datzelde gedrag eigenlijk ook niet terug bij een hele grote oorlogsctimineel die als een van de weinige overlevende oorlogsmisdadigers zelfs in Israël nog berecht is geweest?

En misschien was deze Adolf Eichman, die dus  in Israël berecht werd, wel de laatste die in Israel de werkelijke doodstraf had verkregen? 

 

 

My aversion to vanity

I really can't help but feel a great aversion to inappropriate and even false human vanity.

There are several places where I have come across this.

Some examples that I would like to mention:

Foiling of the own gender or groups that want to make a case for this.

As a first example I will mention a dance artist who is truly a household name in the Netherlands, but whose personal statement I still find very shocking. His thesis was: "In every good work of art there should be a high degree of eroticism."

 

As a second example I cite a man from the amateur theater world who let me know that he was a member of the very special Delft food club "The pink pudding dessert" and saw it as a great pleasure to "convert" men to become gay.

 

 

As a third example: We all knew from a gay family friend that he wanted to go to Tunisia every year to be pampered by several young boys. Nobody seemed to blame him. After all, he was such a neat civilized man who normally wouldn't hurt a fly and was honored for speaking so openly about this. After all, he had not become a real "family friend" for nothing. Yes, and then it turns out that people just toll a lot of behavior.

 

 

 

The fourth example: A gay artist friend that I used to associate with a lot became ill, but when he became ill, his steady friend certainly did not want to give up his sex life with other men at the time. True loyalty apparently did not exist in their lives. When I needed him as a witness to my first wedding for the sake of my 2 children, he could or did not want to mean anything to me. How did I come to know that this gay man could actually testify faithfully in a marriage? That turned out to be my own misjudgment.

 

The fifth example: A man I once met was a very vain neurotic. He was a Neerlandician by trade and also a dramaturge.

After he had fathered a sweet woman and two beautiful daughters, he had himself made sterile and thought he had obtained a license to share the so-called love bed with every attractive woman.

This gave him the so-called clinical picture: schizophrenia, a "clinical picture" that is considered a very serious brain disorder because someone has lost touch with reality.

But such a definition is of course easy to misuse and so it only came out when an actor who worked under his direction found out about his double life.

And by coincidence, this actor was very good friends with the woman he cheated on so much. And then that innocent actor was made a scapegoat.

However, this is an ancient human custom that people are eager to take up to this day in order to wash away their own sin.

And didn't we actually see the same behavior in a very large war criminal who, as one of the few surviving war criminals, has even been tried in Israel?

And perhaps this Adolph Eichman, thus being tried in Israel, was the last one to receive the actual death penalty in Israel?